Met stipt op 1 het beste boek van 2010 tot nu toe! Op een fabuleuze en meeslepende manier neemt D'Avenia je mee door het brein van Leo, de puber. Op veel fronten herkenbaar uit eigen omgeving en het complete verhaal valt ook te herkennen, maar dan niet uit ervaring. Zulke boeken moeten meer komen!

Meeslepend verhaal, erg origineel. Qua stijl nogal gewoontjes en on-Belgisch. Hij blinkt niet uit in metaforiek of een pakkende schrijfstijl. De verhaallijn komt heel realistisch over: is het in real-life ook zo?

4.5*

Onbegrijpelijk, in drie opzichten. Onbegrijpelijk (1) als in het feit dat het verhaal nogal ingewikkeld is. Het heden is in het boek nauwelijks te onderscheiden met de flashbacks, vaak onaangekondigd. Onbegrijpelijk (2) als in onbegrijpelijk, dat Karel Glastra van Loon zo'n verhaal überhaupt heeft kunnen bedenken, omdat het zó gecompliceerd geschreven is, onsamenhangend. Onbegrijpelijk (3) als in het feit dat je nogal geschift of geïnteresseerd moet zijn in zulk soort verhalen, dat je dit gaat lezen.

Natuurlijk heeft het boek pluspunten: het is redelijk mooi geschreven, woordkeus is goed, maar er zijn toch meer nadelen. Vaak weet de lezer, ik onder andere ook, niet wie er nu aan het woord is in het dialoog, omdat Karel Glastra van Loon vaak gebruik maakt van onpersoonlijke voornaamwoorden, zoals hij of zij. Daarnaast is het hele verhaal eigenlijk onduidelijk. De achterkant nodigt uit tot het lezen van een spannende thriller, maar uiteindelijk blijkt het allesbehalve een thriller te zijn.

Het komt meer in de buurt van een hedendaagse pseudo-roman in het kielzog van de grote Italiaanse schrijvers, zoals Paolo Giordano of Alessandro d'Avenia, die wél goed sociaal-psychologische boeken kunnen schrijven.

Ik raad dit boek dus niet aan aan mensen die geen tijd hebben om te lezen voor hun lijst, of mensen die denken dat het een thriller of misdaadroman is, want dat is het niet!

Ten eerste wil ik zeggen dat de raamvertellingen in het verhaal goed uitgewerkt zijn. Het verhaal dat Falk en zijn vrouw vertellen, is zeer goed geschreven. De emoties die door het tragische verhaal worden opgeroepen, zijn goed beschreven.

Ten tweede is het filosofische einddeel, eigenlijk het eindoordeel, zeer goed. De mate van werkelijkheid weet ik niet precies - navragen wil ook niet meer, aangezien Mulisch dood is. Ik kan me best indenken dat Mulisch dit niet bedenkt, maar baseert op bestaande gegevens en filosofische werken.

Door die filosofische vertellingen lijkt het heel werkelijk. Dit verhaal zou zo gebeurd kunnen zijn. Het geheim "Siegfried" is zo menselijk en zo realistisch, maar in zijn geval ook zo onrealistisch.

Ik vind het eerlijk gezegd jammer dat dit niet waar is/kan zijn. Die theorie die Mulisch hier poneert, kan niet ontkracht worden door lezers, die zeggen van "ja, nou, mooi boek, behalve de filosofie." De filosofie maakt het juist geweldig. Ik kan me wel indenken dat sommige lezers het verhaal rondom Herter dan wat zwak vinden, terwijl het echte verhaal over het mysterie Hitler gaat.

Ik kan dit boek iedereen aanraden die geïnteresseerd is in de Tweede Wereldoorlog. Ook al houd je niet van filosofie (dan interesseer je je er maar wel voor), dan kan je dit boek ook lezen. Een ding: het is vele malen beter dan Twee Vrouwen!

4.5*

Zoals je na het lezen van Het diner niet meer normaal in een restaurant kunt zitten, kun je (zoals liv2 gelukkig scherp opmerkt) na Zomerhuis met zwembad ook niet meer normaal je laten onderwerpen voor anaal onderzoek bij de dokter. Of je blijft met dat vage kwaaltje toch maar thuis.

Er wordt hier ook gesuggereerd dat Koch lijkt op Grunberg en Ammaniti. Koch en Ammaniti zijn allebei groot fan van elkaars werk, zo blijkt uit oneliners op mekaars boeken. Geen wonder dat Koch misschien dingen van Ammaniti overneemt.
Ik mag mezelf geen Ammaniti-kenner noemen, maar ik heb op één na al zijn boeken gelezen. Toch vind ik Koch verre van Ammanitistisch. Ammaniti is voor tragikomisch, Koch is (vooral in Zomerhuis met zwembad) erg rommelig met zijn verhaallijnen.

Zomerhuis met zwembad is enorm opgehypet. Het zou me niets verbazen als het genomineerd zou worden voor de NS Publieksprijs. Maar of ik er nou zo tevreden mee ben, nee, dat totaal niet.

Het leest gemakkelijk weg en het is een fijn vakantieboek, maar Koch stelt mij wederom teleur. Ik lees Koch met een bepaalde verwachting. Het diner stelde me al teleur, ook al vond ik het een goed verhaal. Zomerhuis met zwembad moest mijns inziens door alle media-aandacht en lovende recensies (oké, waar vind je die niet op de kaft...) béter zijn dan Het diner. Toch stelt Koch me hier ook weer mee teleur.

Het zit hem in het einde. Ik ga niet spoileren, maar het einde bevalt me niet. De ontknoping wordt terloops verteld en het einde beslaat een beschamend klein aantal pagina's.

Desalniettemin is het lekker tijdverdrijf om dit boek te lezen. Het is niet moeilijk en soms nogal hilarisch. En Koch zorgt, zoals als eerste genoemd, voor weer leuke beschrijvingen van alledaagse dingen, zoals in dit geval een huisartsenbezoek. Ik kan in ieder geval (ik dacht vaak aan mijn huisarts, of hij dezelfde symptonen had als Marc) niet meer normaal naar de huisarts gaan met een kuchje of een rocheltje.