Erg fijn boek om snel uit te lezen. Het viel me qua duistere sfeer (zoals het vaak door mensen op het internet beschreven stond) een beetje tegenvallen. Het is echt een boek voor kinderen en dan vond ik het geeneens een echt griezelboek, dit valt voor mij toch duidelijk onder de fantasy zoals het hierboven ook mooi staat aangegeven.

Maar dat een boek wat kinderlijker en simpel geschreven is wil natuurlijk nog niks zeggen over de inventiviteit, want die was op z'n Gaimans weer erg groot. Af en toe vlogen de geweldige vondsten je om de oren om er vooral na de eerste helft echt iets bijzonders van te maken.

Ik heb genoten. 4*

Dit was voor mij vooral een uitstapje naar iets geheel anders dan dat ik normaal zou lezen. Ik probeer me sinds kort te verdiepen in de Peruaanse cultuur en ook (eigenlijk vooral omdat ik niemand ken die er mee bezig is) in hun moderne literatuur. De enige grotere auteur die ik kon vinden was Vargas Llosa dus had ik zijn dunste aanwezige boek bij de bibliotheek meegenomen. Allemaal leuke en moedige ideeën van mij, maar achteraf snap ik weer helemaal waarom ik dit soort werken normaal gesproken niet zo snel zou hebben uitgekozen.

Het is niet slecht en ik las het geeneens met veel tegenzin, maar kan ook moeilijk zeggen dat ik me heb geamuseerd of dat ik nou echt gefascineerd was. Het bleef voor mij een boek met erg weinig charme. Moeilijk om te lezen was het niet, maar het hele boek voelde enorm droog en vooral door de constante hoofdstukken die volledig bestaan uit rapporten voelt het lezen aan als een soort formele bezigheid.
Graag had ik nog wat meer persoonlijke brieven gelezen zoals hoofdstuk 3, geschreven vanuit het karakter van Pochita.

Structureel doet Vargas Llosa vanalles, maar vond het er niet perse beter op worden. Sommige hoofdstukken bestaan uit rapporten, brieven, krantenartikelen en hierin lopen soms verschillende zaken door elkaar. Daarbuiten worden gesprekken en bezigheden van de karakters, die soms wel en soms niet tegelijk plaatsvinden, in elkaar overgegaan zonder dat de overgang duidelijk word gemaakt. Een soort vervreemdend dromerig idee, dat naar mijn mening wat te niet werd gedaan door al die droge formaliteit.

De karakters zijn redelijk interessant, maar het hoofd karakter is in alles wat hij zegt net zo formeel als de rapporten die hij schrijft. Iets wat hem juist onderscheid van de andere personages, maar daardoor moeilijk om een binding mee te krijgen als lezer. En vond sowieso de verhaallijn over 'de Ark' een stuk interessanter dan wat er plaatsvond bij het bordeel zelf. Waar op het laatst alles de mist in lijkt te gaan word het boek toch een stuk beter, maar ik was uiteindelijk niet echt onder de indruk. Aan het einde heb je toch het gevoel dat er een onderliggende spanning aanwezig had moeten zijn die ik misschien vaak gemist heb, maar als ik dan weer terug blader naar de matig geschreven opening denk ik niet dat het helemaal aan mezelf te wijten is.

2* Maar was dus eigenlijk helemaal mijn ding niet. Wil echter nog wel meer van deze auteur lezen voor ik een oordeel over hem kan veilen.

Erg zonde dat bij dit zeer aangename boek nog geen berichten stonden. Zou het zo aan iedereen aanraden, al is het lastig om kort aan te geven om wat voor een boek het hier gaat.
Zelf wist ik dat om eerlijk te zijn ook niet toen ik eraan begonnen was. Het is misschien leuk om te zeggen dat de manier waarop ik aan deze titel gekomen ben via een Amerikaans forum was nadat ik foto's van een van mijn kunstprojectjes had geplaatst. In deze bewuste fotoserie was een ananas te zien is die probeert te integreren in de Nederlandse samenleving (en een gevoel van eenzaamheid weergeeft). Van een van de users kreeg ik te horen dat de foto's haar deden herinneren aan dit boek...

Ze vertelde me dat het ontdekken van nieuwe fruitsoorten in het 17e eeuws Engeland een grote rol speelde en dat ik het ook moest lezen. Nou ben ik toevallig iemand die dit soort tips altijd heel letterlijk neemt (ze was verbaasd toen ik uit eindelijk het boek ook daadwerkelijk in huis gehaald had) en ging naar verdere informatie opzoek met in gedachten dat dit een boek was over historische feiten. Hier op Boekmeter kwam ik er pas achter dat het om een fantasy/sprookjesboek ging. En dat dan met een plot omschrijving die het mij alleen nog maar meer onduidelijkheden gaf wat voor een boek het nou betrof.
Na hem bij een plaatselijke boekhandel besteld te hebben en het eindelijk in mijn handen had was ik ineens van de veronderstelling dat dit een echt 'vrouwenboek' zou moeten zijn, tenminste zo zag de omslag eruit en daarbij was de persoon die mij dit boek had aangeraden immers ook een vrouw, evenals de auteur. Vooraf staan er in het boek eerst ook nog een aantal recensies die eigenlijk ook allemaal iets anders over het boek te vertellen hebben, al geven ze achteraf gezien juist best goed weer wat je verwachten kan, want het klopt allemaal.

'Toads which sing madrigals, dancing princesses who fly from their towers at night, a house that is all ceilings and no floors - Jeanette Winterson's Sexing the Cherry is packed with strange and wonderful things'
'But to suggest that the novel is set in any period or place would give a false impression, for Winterson wants to question customary thinking about what time is...'
'Jeanette Winterson is as eager to rage at the human condition as any skinhead in a shopping mall, but, instead of roaring and nutting at random, she expresses her fury in one of the rarest and most unsettling of all literary genres - Gothic farce...'

Zomaar wat zinnen uit de recensies die in het boek gedrukt staan, en ze kloppen alle drie. Het boek valt onder het genre magisch realisme en mixt historie met sprookje. Het heeft daarnaast ook nog een behoorlijk punk randje en word onderbroken door filosofische kwesties. De vertelstijl is erg mooi en poëtisch, de verhaalopbouw is redelijk ongewoon. Twee personen vertellen hun verhaal en wisselen elkaar steeds af, maar er word ook plaats gemaakt voor een aantal sprookjes en kanttekeningen van filosofische aard. En wanneer je niet precies weet wat te verwachten zit er ook een mindfuck waardige plotwending in het verhaal, al is het de vraag of dit boek vanaf het begin niet al een mindfuck op zich is. Dat is ook de reden dat ik niet teveel over het plot wil vertellen, het is denk ik het beste om een beetje blanco de wereld van dit boek in te duiken.

Gelukkig ben ik zelf nooit bang voor dingen die eigenlijk "alleen voor vrouwen" zouden moeten zijn, sterker nog, op een gekke manier hebben dat soort zaken juist op mij een bepaalde aantrekkingskracht. Dat is dan ook de reden dat ik absoluut niet terugdeinsde en met die gedachten ben begonnen waar ik achteraf natuurlijk zeer blij mee was.
Een echt vrouwenboek is dit absoluut niet, maar toch staat 'de vrouw' zeer centraal, of in ieder geval wel in vergelijking met de man. Of misschien is het wel de bedoeling van Winterson om ook geslacht in twijfel te trekken (wat goed past bij de boektitel). Een bepaalde 'open-mindedness' is dan ook nodig om van het boek te genieten.
Dit is een boek voor de mensen die alles in twijfel durven te trekken, voor zij die niet zomaar toe geven aan de vastgestelde wetten van de mens, voor zij die fantasie net zo belangrijker vinden als de realiteit, voor de avonturiers, voor de dromers. En voor gezonde pessimisten.

Ik hoop dat ook anderen deze tip niet zullen negeren.

Duurde me een tijdje om in te komen, vooral door de monologen geschreven in Schots, maar op een gegeven moment las dit boek als een trein (no pun intended).

Heerlijk smerig boek dat zeker niet alleen over drugs gaat en ook goed te lezen is voor iedereen die geen ervaringen heeft met de levensstijl. Zelfs zonder heroïne te hebben gebruikt zat er voor mij herkenbaarheid in dit boek, herkenbaarheid in de vervreemding die elk persoon naar de anderen toe voelt, herkenbaarheid in de observaties die de personen opdoen en herkenbaarheid in de manier waarop mensen over het algemeen met elkaar omgaan. Alleen is bij dit boek alles een stuk grauwer en rauwer dan dat ik ooit zelf mee zou maken.

Boeiend, hier en daar zelfs wat intens, goed geschreven en ik hield eigenlijk wel van het fragmentarische. De verhalen die niet vanuit het perspectief van een van de karakters uit de centrale vriendengroep werden verteld hadden niet altijd een sterke pay-off, maar waren alsnog prima gedaan. Al waren het die verhalen die mij doen afvragen of het andere werk van Welsh mij zal bevallen, want deze hoofdstukken spraken mij toch beduidend minder aan dan de rest. Met Bad Blood (toch een groot gedeelte van dit boek) had ik bijvoorbeeld niks en was voor mij ook echt even een inzinking. Niet perse slecht geschreven, het is zelfs best pittig om al die hatelijke gevoelens te lezen, maar het haalde mij voor de eerste keer even echt uit het geheel. Sterk minpunt, had echt wat korter mogen zijn of gewoon ergens anders gepubliceerd.

Al met al: Sterk. Verre van perfect, maar dat had ik ook niet verwacht. Een intense trip voor ieder die van tijd tot tijd met het gevoel rond loopt dat de hele wereld om je heen lijkt weg te rotten. 4*
Wat betreft de titelverklaring ben ik zelf wel een aanhanger van een verklaring die ik ergens hoorde dat het slaat op de doelloosheid van de karakters uit Leith, omdat er al erg lang geen trein meer te zien is.