Suiker - Hugo Claus (1958)

Met Hugo Claus heb ik een moeilijke relatie, maar het lezen van dit toneelstuk heeft me niet teleurgesteld. Suiker gaat over het uitzichtloze bestaan van seizoenarbeiders, die zich 's zomers uit de naad werken in een suikerfabriek en 's winters in een metaalbedrijf, jaar na jaar steeds hetzelfde, loodzware werk. Of Mice and Men van John Steinbeck was dan ook het boek dat constant door mijn hoofd schoot toen ik dit las. Ook hier is het onmogelijk om aan die spiraal van werken zonder toekomstperspectief te ontsnappen. De arbeiders maken wel grote plannen, maar zullen ze die ooit tot uitvoering brengen?
De personages maken dit toneelstuk, hun botsende karakters zorgen voor intrige. Hun arbeid krijgen we nooit te zien, de fabriek bevindt zich op de achtergrond, als een monster dat zich verschuilt. Alles draait rond de gesprekken tussen de arbeiders onderling en met het meisje Malou, een dubieus lichtpunt in de grauwe wereld van de fabriek. Jammer dat de arbeiders soms zo poëtisch spreken, waardoor hun dialogen weleens ongeloofwaardig worden, en dat de ervaren mannen zich soms gedragen als pubers, zeker wanneer er liefde in zicht komt. Jammer, want anders was dit een perfect toneelstuk geweest, waarin je meeleeft met de personages, die hun dromen stukgeprikt zien en voor wie het leven is als een hond die zijn staart probeert te grijpen.