Ada or Ardor: A Family Chronicle - Vladimir Nabokov (1969)

In een waar rookgordijn van bloemrijk taalgebruik schetst Nabokov een incestueuze relatie tussen broer en zus, die na een intense periode gedurende beider kinderjaren, steeds meer uit het ophalen van herinneringen gaat bestaan. De roman is dan ook zondermeer fragmentarisch, zelfs bijna onaards. Een en ander speelt zich namelijk af in wat geografisch een soort fantasieversie van onze aarde is, vol met anachronismen. Tel daar het ongewone taalgebruik, doorspekt met Frans, Russisch en zelfs een woordje Nederlands bij op, en je komt uit op sprookjesachtige sferen die je niet direct verwacht bij een dergelijk thema. Morele stellingnames zijn afwezig, maar wie zou dat nog verbazen van de schrijver van Lolita, in dat tijdsgewricht?

Toch staat taal, zoals vaker bij Nabokov, nogal in de weg. Zinnen met meerdere mij onbekende woorden zijn eerder regel dan uitzondering, Nabokov selecteert zijn woordkeus op dubbele betekenissen, referenties en taalkundige spitsvondigheden (zo’n 400 voetnoten verduidelijken e.e.a.)... Het is uitermate zelfbewust en wordt algauw nogal vermoeiend. Inhoudelijk is het betoverende er na de eerste helft wel vanaf, en dan wordt het met zijn tegen de 500 pagina’s steeds meer een worsteling.